Jarenlang was de grondtoon van mijn gedachten: er is iets mis met mij. Anderen zijn leuker, slimmer, weten altijd alles beter. Aan de buitenkant ziet er aardig uit, maar wacht maar tot ze ontdekken hoe het echt zit, want eigenlijk deug ik van geen kant en schaam ik me er ook nog voor. Ik geloofde dat allemaal echt. Als ik nu nog terugdenk aan die tijd, hoe ellendig en klein ik me voelde 😱… Tot ik erachter kwam dat die gedachten onderdeel uitmaakten van een beschermingsmechanisme.
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik wist al wel dat je zwaar voelen of slecht over jezelf denken een bescherming was, maar had tot dan toe niet in de gaten dat er continue een soort commentaar-stemmetje in mijn hoofd was, die de hele dag door met mij meeliep. ‘Ik ben stom, ik kan dit niet, zij ziet er leuk uit, ik niet, ik ben dik, mijn kleding is stom’ etc etc. Als je dat je hele leven al ongemerkt tegen jezelf zegt, heb je dat niet in de gaten, het valt gewoon niet op omdat het er altijd is.
Tot het dus ineens wel opviel. Ineens besefte ik: wat zeg ik eigenlijk de hele tijd tegen mezelf?! Dat lage zelfbeeld dat ik heb dat is gewoon de inhoud van een blokkade, een afweer, een bescherming! Dat betekent dus dat het niet waar is, per definitie, maar dat het gedachten zijn die mijn mind opmaakt om iets anders niet te hoeven voelen. Iets dat allang voorbij is. Wat een eye-opener was dat, zeg 😅. En wat ontzettend hoopgevend, want nu kon ik er wat aan doen.
Ik besloot er een projectje van te maken. Drie weken lang elke ochtend deze primaire afweer ‘beetpakken’ en hartelijk bedanken voor de bewezen diensten.
Ik sloot mijn ogen en luisterde/voelde in mijn lichaam wat voor stemmetjes met nare gedachten ik hoorde en waar die zich in mijn lichaam bevonden. Ik merkte dat ik deze gedachtes kon beetpakken, kon omvatten. Daarna kon ik ze hartelijk danken en liefdevol afserveren, de pijn eronder voelen en tot me door laten dringen wat er werkelijk aan de hand was, namelijk dat er niets mis was met mij en ik allerlei unieke kwaliteiten heb. Dat ik gewoon een heel leuk mens ben.
Op een ochtend, 3 weken later, kon ik de nare gedachtes niet meer vinden in mijn lichaam. Ze waren weg of te klein om ze nog beet te pakken. En dat is nog steeds zo, tot de dag van vandaag.
Soms komen ze nog wel eens, deze gedachten, maar dan heel afgezwakt, als een vage herinnering. Maar dat nare beeld dat ik van mezelf had, dat is totaal verdwenen. Ik ben ook bijna vergeten hoe dat voelde.
Mocht jij het herkennen: denk je dat je eigenlijk niet deugt, dat het er aan de buitenkant leuk uitziet, maar dat je eigenlijk maar kaartenhuizen bouwt? Misschien ben je bang dat anderen dat ontdekken, schaam je je ervoor. Weet: deze gedachten zijn een bescherming, een illusie, een mindfuck. Ze kloppen niet.
Help jezelf hieruit, start met PRI ❤️