Een aantal jaren terug (alweer gauw 10 jaar denk ik 😱👵) ben ik gestart met hardlopen. Met een boekje dat heet ‘Loop je slank’. Niet dat ik me te zwaar voelde, maar omdat erin stond ‘loop zo langzaam dat je denkt: dit is debiel’. Toen dacht ik: dat moet ik kunnen 😅.
Toentertijd realiseerde ik me niet dat ik eigenlijk last had van een beschermingsmechanisme. Ik dacht over zoveel dingen: dat kan ik niet, dat is te zwaar, te moeilijk etc (zo ook over hardlopen). Echt heftig, als ik daaraan terugdenk. Hoe ik daarin gevangen zat en alles geloofde wat ik dacht. Ik besefte niet dat die gedachten alleen maar bij me waren om te beschermen tegen ervaringen die allang voorbij waren. Dat ze helemaal niet waar zijn! Lees meer hierover in deze ont-dekking: https://www.anniekvleugel.nl/er-is-iets-mis-met-mij/
Maar dit terzijde. Ik ben gestart met hardlopen en ik vond het heerlijk. Vooral te voelen dat ik het wel degelijk kon, in mijn eigen tempo, te merken dat ik een betere conditie kreeg en dat mijn wattenhoofd opklaarde, iets waarvan ik daarvoor niet eens wist dat ik er last van had.
Of nu de zon scheen of dat het heel hard waaide, ik ging. En ik bouwde een conditie op, heel fijn. Maar niet als het regende. Dan ging ik niet. Of beter gezegd: dat ging ik enorm uit de weg. Buienradar kijken, rondom het huis blijven zodat ik snel terug kon, onderweg bang dat het ging regenen en mijn verbazing uitspreken over mensen die wel in de regen liepen. Best krampachtig eigenlijk, als ik het achteraf zo bekijk.
Tot ik een keer drijfnat regende toen ik met mijn hardloopgroepje (daar had ik me inmiddels bij aangesloten) in de duinen liep. Onderweg terug zat ik met mijn vriendin in de auto en bedacht ik me: toch wel gek he, ik kan niet genieten, als het zo regent. Terwijl ik me er ook aan zou kunnen overgeven; van regen word je nat, maar ook dan kun je van het lopen genieten. Maar ik bleef me verzetten. Hoe kwam dat toch? Tijd om op te sporen wat ik nu waarnam in regen…
Het bleek te gaan over: ik bepaal alles. Je wordt sowieso drijfnat en ik bepaal dat en ik blijf gewoon doorgaan, ook al wil je dat niet. Toen viel het op zijn plek. Dit ging niet over regen, maar over mijn moeder. En dit ging niet over het heden, maar over het verleden. En mijn verzet tegen de regen was mijn bescherming tegen de pijn die ik voelde toen ze ooit zo met me omging, toen ik heel klein was. Pijn die ik toen niet kon voelen, want ik kon er bij niemand mee terecht. Geen kwaad woord over mijn moeder, maar net als elk mens had zij ook haar blokkades toen ik klein was en als kind kun je je daar niet aan onttrekken. Heel kort heb ik even contact gemaakt met hoe dat ooit voor me was, besefte ik ten volle dat dat voorbij is, dus dat ik me daar niet meer tegen hoefde te beschermen. Mijn verzet viel weg.
Meestal moet je drie weken iets omkeren om tot een verandering in je gevoel te komen. In dit geval deze ene keer. Ik ben niet meer bang om nat te worden als ik ga hardlopen. Niet dat ik het opzoek, het zonnetje is echt fijner, maar mijn kramp hieromheen is weg. En als ik in de regen loop voelt het vrij en kan ik ervan genieten. Heerlijk 🏃🏼♀️🌳❤️.