Een aantal weken geleden zag ik ineens het licht. Ik was daarvoor al tijden aan het puzzelen: hoe kan ik laagdrempelig delen wat PRI in iemands dagelijks leven kan betekenen 🤔? Ik kan geen verhalen van clienten delen, maar hoe doe ik dat dan? Tot ik ineens dacht: ik deel natuurlijk gewoon mijn eigen dagelijkse verhalen. Ineens kon ik elke dag wel een blog schrijven ❤️!
Enthousiast ging ik aan de slag, zie hier de resultaten:
https://www.anniekvleugel.nl/hardlopen-in-de-regen/
https://www.anniekvleugel.nl/er-is-iets-mis-met-mij/
https://www.anniekvleugel.nl/belastingen/
Ik liet ze lezen aan mensen om me heen en kreeg enthousiaste reacties. Een vriendin zei tegen me: ‘ik zie jou dan echt zo zitten, je zegt dan steeds … ‘ (ik weet niet meer precies wat ze zei, maar ik hoorde iets van ‘jij doet dan steeds’).
Zonder dat ik dat zo duidelijk in de gaten had, was ik geraakt. Ik ging twijfelen of ze wel zo leuk waren, mijn blogs. Dat het toch eigenlijk stom was dat ik alleen maar mijn eigen verhalen deelde. Moest ik ook niet verhalen van clienten delen? Etc etc. Kortweg: mijn hoofd nam mijn hartsbesluit over, bracht me in onzekerheid en ineens zat ik weer in de stand van daarvoor: geen inspiratie.
Tot ik besloot twee andere vriendinnen te vragen, waarvan 1 iemand haar vak gemaakt heeft van taal die raakt; ze maakt prachtige interviews … (waarom had ik haar eigenlijk niet eerder gevraagd, dacht ik nog?).
Letterlijk 1 minuut nadat ik hen appte met mijn onzekerheid over de blogs appte ze terug: ‘ik vind het heel goed en heerlijk om te lezen. Het geluk van de oplossing en hoe je eenvoudig de barricade neemt. Herkenbaar voor iedereen’. Nou zeg 😁! Dat was precies wat ik over wilde brengen!
Het kwartje viel. Ik was gewoon geraakt door wat die vriendin eerder zei met ‘jij doet dan steeds.. ‘ daarin had ik onbewust een uitlachen gehoord. En daardoor was ik geblokkeerd geraakt. En wat ik hoorde ging niet over die vriendin maar over een situatie lang geleden, waar ik klein was, ik belachelijk gemaakt werd en ik niet anders kon dan me onzeker te gaan voelen, om niet te voelen hoe pijnlijk het eigenlijk was. Dat ging dus echt niet over nu!
Sterker nog: toen ik nog dubbelcheckte bij mijn liefde-voor-taal-vriendin: is het niet stom dat ik alleen maar over mezelf deel? zei ze: Nee, juist goed om het bij jezelf te houden.
Ongelofelijk he, hoe ons hoofd ons in de war kan brengen. Allemaal om iets dat allang gebeurd is niet te voelen. Terwijl we als volwassene gewoon alles kunnen voelen 😅
Heb jij last van onzekerheid? Vertelt jouw hoofd je alsmaar dat er iets niet goed is, dat je niet het goede besluit neemt etc.?
Weet: het is niet wie je bent. Het is niet jouw schuld, er wordt gewoon ongemerkt een oud gevoel geraakt. En: je kunt er wat aan doen.
App me gerust als je een vraag hebt.