Mijn hoofd staat eigenlijk altijd aan. Niet op een nare manier, maar wel altijd aan. Gedachtes over van alles gaan de hele dag door mijn hoofd. Op sommige momenten actiever en op andere momenten wat meer op de achtergrond. Als ik even google, lees ik dat we als mens per dag wel veertig- tot zestigduizend gedachten per dag hebben, dat is 50 gedachten per minuut, ervan uitgaande dat we 8 uur slapen (behalve als we dan piekeren 😜). Dus blijkbaar hebben we dit allemaal wel, al heb ik ook ervaren dat het echt anders kan. Daarover een andere keer. Nu over piekeren.
Mijn hoofd heeft me al veel gebracht. Aan kennis en inzicht (al is bij die laatste mijn hart betrokken). Maar soms blijft het te lang aan staan, of gaat het ’s nachts ineens aan en word ik wakker. En als ik ’s nachts niet oppas (vooral als de dag intensief was) denk ik: ach jee, ik ben wakker, als ik maar niet te wakker word, als ik maar weer verder slapen .. en dan voel ik het gebeuren 👀. Ik voel dan dat mijn lichaam wakker wordt, dat er als het ware een scheut adrenaline in mijn bloed komt (ik denk overigens dat dat ook echt zo is) en dan ben ik wakker. Meestal werkt het mantra: ogen dicht, rustig blijven liggen, het komt vanzelf. Maar soms lukt dat niet, gaat er van alles door mijn hoofd, gesprekken van overdag, de kinderen, mijn partner, etc, waar ik dan ook mee bezig ben geweest overdag. Gedachten die in een rondje rondgaan, nergens heengaan, niet fijn.
Tot ik een tijd terug dacht: ok, dit is een bescherming, hier kan ik wat aan doen. Mijn lichaam komt in een overlevingsmodus, terwijl ik niet in gevaar ben. Laat ik eens kijken. Bed uit, even naar het gevoel eronder, zodat mijn lichaam weer kan ontspannen. Beter dat dan nog een uur proberen in slaap te vallen.
Ik stelde mezelf de vraag: wat voel ik eigenlijk? Die gedachtenstroom, wat wil ik daarmee, wat ben ik daarmee aan het doen? Toen kon ik voelen: ah… alsof ik me ergens uit wil denken. Ik moet ergens uit. Dat raakt bij mij aan een oud bekend verhaal, een benauwdheid, waar ik niet uitkwam en alleen mee was. Veel te klein, geen geruststelling. Ok, daar even mee in contact, voelen en beseffen dat het daar hoort, toen ik heel klein was, dat ik nu volwassen ben en niet in alleen in een benauwdheidsaanval. Ik kon er niets aan doen, was eraan overgeleverd. En nu zit ik nergens in, hoef ik ook nergens uit en kan ik gewoon weer naar bed.
10 minuten nadat ik uit bed was gegaan, kon ik er weer in 🙏🏼. Uit de overleefstand, systeem tot rust en lekker weer verder slapen 😴
Heb jij last van piekeren en wil je meer weten: neem gerust contact op. Want iedereen kan dit leren.